ÇS ve ÇS üzerine...

Kısa sayılabilecek iş hayatım boyunca yaptığım naçizane gözlemler neticesinde, çalışan insanı iki ana kategoriye ayırdım kafamda: Çalıştıkça Sıkılanlar ve Çalışmazsa Sıkılanlar... (İki kategorinin de kısaltması ÇS harflerinden oluşuyor, bunun oluşturabileceği zorluğun farkındayım, isimlendirme çalışmalarım sürecektir.)

Çalıştıkça Sıkılan insan tipi, blog'umuz sayesinde de fikir sahibi olabileceğiniz üzere, iş HAYATında ANLAM arayışında başarısızlığa uğramış (allah başka başarısızlık göstermesin :P), bu katılınması gerekli -aslında gerekliden çok zorunlu- ortamda bu kadar zaman/emek harcamanın lüzumsuz ve bir o kadar da hayatın kendisinden zaman/emek çalıcı olduğuna inanmış çalışan modelidir. Bu modelin bakış açısı ve motivasyon kaynakları konusunda az çok bir netlik oluştu kafamda (eh ne de olsa bendeniz de bu tip).

Çalışmazsa Sıkılan insan tipi ise anlaşılması daha zor bir model benim açımdan. Sanırım hayatını dolduracak, ona anlam katacak iş harici bir meşgale bulamamış insan tipolojisi, sadece iş hayatı üzerine kurulu bir yaşam sürüp iş olmayınca bunalıma giriyor. Elbette işsiz olmanın yarattığı gelecek kaygılarıyla bunalmaktan bahsetmiyorum, iş haricinde yapacak bir iş bulamamaktan sıkılmak bahsettiğim. Bu kısım insana 'Aaa neden öyle diyosun. Yapacak bir sürü şey var evde bile. Okursun, yazarsın, çizersin, mutfağın altını üstüne getirip yeni tarifler icat edersin, dekorasyon faaliyetlerine girişirsin, kendi dünyanda yaşarsın ne güzel işte. Olmadı çıkar dolaşır, hayata karışırsın' dediğinde karşılaştığın ANLAMSIZ bakış, 'peki canım, daha az görüşelim' moduna sokuyor beni. Bak diken diken oldu tüylerim anlatırken bile!

İşte böyle Çalıştıkça Sıkılan ve Çalışmazsa Sıkılan insan tiplerimiz...

Her şekilde bir sıkılma durumu oluşu ise şu önermeyi haklı çıkarıyor:
Boredom is the biggest disease of the world.* (Sıkıntı dünyanın en büyük hastalığıdır.)



*Freddie Mercury