Bazı insanlar vardır, sadece işini yapıp gitmekten ibaret görmezler ofisi, oraya ruh katarlar, kendilerini katarlar. Çoğu insanın meslek hayatında yapmadığı ve daha çok insan yapsa, yaşanan pekçok sorunun çözümü olacak şeyi yaparlar: Sorarlar, dinlerler, anlarlar, -şimdilerin moda deyimiyle’empati’ kurarlar-. İşle ilgili meselelerde değil sadece, her konuda dert ortağı oluverirler, aile oluverirler sizin için. Onlara lakap takarsınız, onlar size lakap takar. Hababam sınıfını andırır ofis o zaman. Sıcaktır. Tamam telaşlı, stresli, yoğundur, zordur gene; ama sıcaktır… Ailenizle ya da arkadaşlarınızın yanında nasıl hissediyorsanız kendinizi, öyle hissedersiniz onlarla, ofisiniz yaşanan bir yer olur. O zaman ordan gitmek istemezsiniz ya da onlar gitmesin istersiniz. Ama bir gün gelir onlar giderler…

Üşümeye başlarsınız yeniden. Ancak geçmişe bakıp ilerde, hatırlayınca bugünleri –ne kadar uzun zaman geçmiş olursa olsun üzerinden- gene aynı sıcaklık kaplar içinizi…